111 trinatura La Roche: wedstrijd en voorbereiding
Eerste ervaring met "lange afstand", Brecht Gravensteyn citeert:
Het begon allemaal deze winter. Na enkele strandraces met de mountainbike heb ik de smaak volledig te pakken gekregen. Het strandrace seizoen liep op zijn einde, dat betekent het begin van het triatlon seizoen! In januari bekeek ik de kalender en maakte ik een selectie van de wedstrijden die ik niet wil missen. Ik was meteen verkocht voor de 111 triatlon van La Roche. Zonder rekening te houden met de praktische kant en het parcours, schreef ik me meteen in. Zwemmen aan de Barrage de Nisramont, 100 km op de mountainbike met 2900 hoogtemeter en drie maal de oversteek van de Ourthe, gevolgd door een trailrun... Oeps, daar had ik niet op gerekend… Maar ik had me ingeschreven dus geen weg meer terug!
Trainen maar!! Mijn collega-coach Julie verzorgt mijn trainingsschema’s. Deze winter heb ik goed kunnen trainen maar door de vele instroom van atleten staan mijn eigen trainingen op een lager pitje. Ondanks de drukke agenda heb ik toch heel wat trainingsuren achter de rug en zat ik goed op schema. Tot ik een maand voor de wedstrijd een achillespeesontsteking opliep… Het lopen werd gestaakt maar ik kon blijven fietsen en zwemmen. De kwart triatlon in Veurne (begin mei) was een goeie test voor La Roche. Het zwemmen kon beter maar het fietsen zat zeer goed! Het loopnummer verliep wat stroever door de ontsteking en de verminderde trainingen…
De weken voor La Roche lag de focus op het onderhouden van de opgebouwde conditie en taperen tot de wedstrijd. Dat lukte behoorlijk goed! De conditie nam nog toe en de vermoeidheid nam af. De week voor de wedstrijd ben ik het parcours gaan verkennen samen met Jasper van BikeHigh. PITTIG parcours, dat wordt afzien!
Het materiaal werd nog gecheckt, de carbo-loading gestart, de laatste loop-, fiets- en zwemtrainingen. Ik was klaar voor de wedstijd. De dag voor wedstrijd vertrokken we richting Stavelot. Daar reden we nog een klein toertje los en verkenden we de streek. Daarna een lekkere pasta en het bedje in, bij ‘Le Coffee Ride’.
D-Day!!!
Om 5u30 ging de wekker, een kwartiertje later waren we al onderweg naar de wedstrijd. Om 6u stond er witte rijst met ketchup als ontbijt op het menu. Na een half uurtje kwamen we aan in Bérismenil bij de registratie en wisselzone T2 (fietsen naar lopen) waar ik mijn loopschoenen en bevoorrading klaarleg. Zo was ik zeker dat ik mijn gebruikelijke sportvoeding van Sanas kon gebruiken.
Vervolgens trokken we richting wisselzone T1 waar ook de start van het zwemmen was om de fiets klaar te zetten. Toen ik mijn fiets uit de auto haalde, was het even paniek want er was een spaak losgekomen! OW S**T! Gelukkig kon ik rekenen op Tom van “À Bloc” die mijn fiets vliegensvlug herstelde en in de wisselzone hing zodat ik met een gerust hart (en goeie fiets) kon starten! Oef, de stress was weg.
Snel de wetsuit aangetrokken en ready to start! Na een mopje van Hans werd het startschot gegeven. Na de shock van het koude water heb ik een super goed ritme gevonden. Ik legde de kilometer af in 13 minuten. Ik was super tevreden want deze tijd was een pak beter dan in Veurne. Ik voelde me ook frisser toen ik uit het water kwam. In de wissel heb ik het rustig aan gedaan om zeker niets te vergeten en op een comfortabele manier aan de mountainbiketocht van 100 km te beginnen.
Let’s go! We beginnen het fietsparcours met een stevige helling. Wat verwacht je anders van La Roche?! Al snel besefte ik dat ik niet al mijn poer mocht verschieten aan het begin van de wedstrijd. Bergop kwamen de achtervolgers dichter bij mij maar bergaf ervaarde ik veel voordeel van de verkenning eerder die week waardoor ik meer risico kon en durfde nemen dan de andere atleten.
We reden een hele tijd met hetzelfde groepje deelnemers. TOT ik plots een platte band reed… Geen paniek, op het gemak de band vervangen en door knallen! Toch heb ik hierdoor ongeveer 10 minuten verloren. Om het risico op nog een lekke band te verkleinen, heb de band iets harder opgeblazen. Het nadeel was dat ik wel harder moest werken. Ik kon opnieuw enkele atleten inhalen die ik voorbij had moeten laten gaan.
Het was afzien maar tegelijk genieten! Genieten van het parcours, de afdalingen, de omgeving, de sfeer, de adrenaline, … De eerste ronde van 50 km ging snel voorbij. Bij de wissel stonden ze me al op te wachten! Nieuwe bidons, nieuwe gels en snoepjes van Sanas. Snel de bril afgekuist en opnieuw beroep gedaan op Tom van “À Bloc” om mijn voorvork vast te zetten (deze was blijkbaar losgekomen). Klaar voor de 2de ronde! Goed vertrokken maar na in totaal 4u op de fiets kreeg ik mijn klop. Ik kreeg niets meer binnen, de benen konden amper nog ronddraaien, ik kreeg krampen tot over mijn oren, alsook een mentaal dipje, etc. Maar opgeven stond echt niet in mijn woordenboek. Op karakter bleef ik doorgaan. Het was nog 30km, een onvergetelijke dertig kilometer. Ik heb mezelf binnenstebuiten moeten keren om vooruit te geraken! Tot er een boomstronk op het pad lag waar we moesten overklouteren. “Awww, kramp!” Ik ben moeten gaan zitten om te stretchen! “OPSTAAN en verder doen” was de boodschap, er was geen weg meer terug.
De voorlaatste klim was echt de hel maar bij de laatste klim begon ik er opnieuw door te komen. Ik kon terug vlot eten en drinken. Ik dacht “yes, het lopen gaat goed gaan”. En ja hoor, bij de wissel had ik mijn tweede adem gevonden. Ik begon rustig maar goed te lopen (voor mij). Ik begon rustig in de hoop dat mijn achillespees het lang genoeg volhoudt. Maar nee, bij de eerste langere klim was het gedaan, geen mobiliteit meer in de enkel. Ook wandelen ging amper. Bij de bevoorrading kon ik kiezen tussen 6 km of 10 km (korte en lange afstand). Ik dacht: “Ik heb al 6 uur op de fiets gezeten, nu ga ik ook 10 km lopen, of beter wandelen”. En zo heb ik dus nog 5 km gewandeld tot finish. De achillespees stond helemaal dik en mijn voet was niet meer beweeglijk. Wandelen naar de wisselzone en naar auto was een hel. Het was zwaarder dan de wedstrijd zelf! Gelukkig was Sara er, die mij het hele weekend ondersteund heeft!
Terug aangekomen bij “Le coffee ride” was het genieten van het zonnetje dat lekker veel warmte afgaf. Nu een BBQ met een lekkere “Chouffe”, want na een aantal maanden niets te drinken kan dit wel eens smaken!
Dit was mijn eerste wedstrijd van lange duur en dit smaakt naar meer! Eerst herstellen en daarna terug volle bak trainen voor het EK in Rusland (1/8ste triatlon) en in de wedstrijden in augustus (111 Jabbeke en Deinze, ¼ Izegem). VOLGEND JAAR: ironman Klachenfurt samen met de club genoten van EFC-ITC!
Bedankt voor het lezen en laat je zeker op tijd en stond begeleiden want je kunt zoveel meer genieten van de wedstrijddag!